sevgi

üzerine titrenmesi gereken fidan. insan nazarında o fidan hiç büyümemelidir. öyle ki, başkaları baktıkça o fidanın evvela sağlıklı bir ağaç olarak serpilip büyüdüğünü ve zamanla dev bir çınara dönüştüğünü görebileceklerdir. her yaprağında bir şefkat damarı, bir anı damlası, bir tatlı söz yeşili, gülen gözler parlaklığı, sebepsiz bir tebessüm.. adeta kılcal damarlar gibi farkedilecektir, yakından bakanlar için.

ruhuyla ağacı besleyen ise; bir kapris karıncasından, bir kavganın yaprakları sarartmasından, bir başka aşığın gelip bu ağaca elindeki çakı ile kendi ismini yazmasından endişe edecektir. çünkü o hep fidandır. öyle bir fidan ki, kendisinden başka hiç kimse o fidana gerektiği ilgiyi gösteremeyecek, onun kadar sahip çıkamayacak ve benimseyemeyecektir.

böylesi bir sevgiyi tuhaf görenler, çınarın köklerini görmeliler ki sevginin beslendiği derinliği idrak edebilsinler.