bir anda

durdum öylece...

bir sap tütünün çiçeğe benzeme biçimini aldım

kavradım en olmaz duran yerinden

tuttum yüzüme astım.


-bir yokuş kendini çıkar gibidir yalnızlık-


yürüdüm...

daha insanlar bir kaygının ertesini

yüzlerinde yıllarca taşırlarken,

ve tanırken mat bir levhanın

göge düstügünde çıkardığı sesi

en iyi bildikleri şeye benzetiyorlardı

kahverengi bir atlıkarıncayı.


-bir çocukluk durmadan kendini tekrarlar gibiydi yalnızlık.-