mutsuzluk seçer insanı
en kıdemlı halinle...


aslında insandır donuk bir çupra gözü balık halinde
bir kadının en güzel  yerleridir gözleri durur da durur
öyle gözünün önünde

 çokça söylenmiş lakin hiç kullanılmamış bir ögüdün geç kalmışlıgıdır insan


çalar saatler çalmamış
horozlar uyuyakalmıştır
ne zaman yetişmeyi bir kurtuluş bellese
ilk ışıkları yaran otobüslere

 muntazam yanılgıların yatık tekrarıdır insan
kendine yinelenen yine


insan bir ütopyadır en ilkel yerlerinle
mesela
yüzünü ovalar geçer de yok bir kadın heykelinin önüne

 tutulmayan sözdür tutunamayan tözdür insan ahlakın ekseninde


sıkıntının türevini almayı şehirlerde ögrenmiştir
hep bir sevi matematigi dilinde.


 her insan bir izmarittir bana kalırsa başkasının küllüğünde