kbh

Hiç sebepsiz İnsanın içinde fırtınalar kopar ya... Hani neden,niçin sıkıldığını bilmezsin de bir hüzün kaplar içini.İşte bu hal İnsanı kendi denizine yaklaştırıyor çünkü her dert insanı kendine yaklaştıran bir kapı.Bakıyorum da etrafıma her gördüğüm anlamsız görüntüler ve ben yorum vermeye çalıştıkça şekil alıyor,sivriliyor veya eğilip bükülüyorlar. Dokunmak istiyorum arada ama dokunmak ne mümkün,tam dokundum diyorsun dağılıp gidiyor ve yeni yeni şekiller oluşuveriyor anında.
 Söylemek,düşünmek,aramak ve hayret etmek arasında gidip geliyorsun. Bazen yaratılmış bu şekiller korku veriyor,arkalarından gidip endişeye kapılıyorsun çünkü bilinmezlikler ile yıkılıp yapılan tüm bu şeyler arasında kendini unutuyor,oyalıyorsun. Oyalamak veya oyalanmak değil de ,asıl olan gördüklerinden etkilenip ,kendine giymiş olduğun haller ve durumlar.Bu durumların peşinden yaşadğını anlıyorsun ama bakıyorsun ki kalabalık gördüğün tüm görüntülerin arasında yalnızsın.Hiç bir görüntü ışık vermiyor ,sadece sen varsın.Kendin de olan bütün görüntüler yığınlar olmuş seni oyalamış ve yıpratmış olduğunu farkediyorsun.İşte bu hal için anlamsız geliyor herşey çünkü anlam koyduğun ,var sandığın hayaller bir rüyadan öteye geçememiş...
 Derin bir nefes çekiyorum işte bunun üzerine,e yazdığımı bilen, ne yazdığımı gören var mı var ise hepsi hayal işte. Bu bilgisayar ekranına döktüğüm cümleler,yazdıkça açılan içimdeki kapılar da aslında hep bir hayal den ibaret.Var sandığın hayal,yok sandığın yine hayal.O halde kocaman bir iç çekip geriye kalan hiç liğin tarifsizliğine bakıyorsun ve diyorsun ki,ben hayal,sen hayal nedendi acaba bunca yaşanmış martaval...
Gün içindeki koşuşturmalar,yaşamın getirdiği Stress,yorgunluk ve bıkkınlık ne oluyor acaba?İnsan sakin kafayla sefasını sürüyor Düşünce aleminin ve düşünüyor ne idi tüm bu yaşanılan Curcuna? Biten bitmiş,geçen geçmiş ve görüyorsun yine kocaman bir hiç kalmış...
İnsan da böyle değil mi? Ne olursa olsun,ne yaşadığını sanırsa sansın ardından kocaman bir hiç kalıyor işte.İnsan kendi kayboldukça hayal perdesi kendinde kayboluyor ve yine kocaman bir hiçliğe eriyor
İnsan...