önce sadece ben vardım. kendi kendime konuşuyordum dostluk üzerine. sonra dostluk benimle konuştu, “oh be, kendimi buldum,” dedi bana, “sizinle.” sonra özlem geldi, “ben de,” dedi, “ama çok çalışıyorum son günlerde sizin yüzünüzden.” öfke baktı bana şefkatle, “bana yer yok, gitti diye kızılmaz kimseye,” diye teselli etti. teselli geldi sonra, “görüşeceksiniz, göreceksiniz birbirinizi yeniden.” görmek geldi sonra, gülümsedi.