insan hayatında sevmek,sevilmek gibi kavramlar insana her daim mutluluk vermeyebilir.zaten birini ya da herhangi bişeyi sevdigimiz zaman mutlulukla birlikte gizli bir hüznü de birlikte yaşarız.
sevdiklerimizi kaybetme korkusu, aklımızın bir köşesinde saklı durur hep ve bu ihtimali düşünmek bile yaralar kalbimizi.onlarsız bir hayatın kötü olacagı düşüncesi,onlara daha da baglanmamıza yol açar.
sevmek nasıl nedensiz degilse,sevilmekte nedensiz degilir.
sevgi anlaşmak degildir,nedensiz de sevilir sözünden''anlaşamıyoruz o yüzden seviyorum fakat bunu bir neden olarak görmüyorum''şeklinde bir sonuca ulaşabiliriz.
her konuda gecerliligini koruyan,herseyin fazlası zarar sözü,sevmek ve sevilmek konusunda da gecerliligini korumaktadır.
cok seversin,kendinden vazgecersin karşılığını bulamayınca üzülürsün.
sevilirsin,karsılık veremezsin,iyi niyetliysen karşısındakine üzülürsün.
mutlak mutlulugu her iki konuda yakalamak mümkün degildir.
bencil bir bünyeye sahipsen sevilmemek kadar üzmez sevilmek.
sonrasında anlarsın bunları yavuz.karsındakinden nefret ettiginin bilmem kaç misli kendinden nefret edersin.yaşadıgına lanet edersin.''bu kimin ahı'' diye düşünürsün.nerde hata yaptıgını bulamazsın.kaderine aglarsın.işte o vakit, hiç bir zaman aklının ucundan gecicegini bile hayal edemeyecegin derecede sevilmemek istersin.
nefretle yogurursun duygularını,bi sonuc elde edemezsin.sen kaçtıkca o kovalar.hayatının içine sıçılır.ölmek istemekle sevilmek eş anlamlıdır artık.sevip acı cekmek,sevidigine uykusuz gecelerini adamak gecer gönlünden,sevildigin için maruz kaldıgın işgenceler sevmekten de sogutur seni.
olamayacagın ne varsa hepsini olmak istersin.nefret edilmek,dışlanmak en çokta sevilmemek...
imkansızındır bunlar.
sevilmemek her zaman kötü degildir.kötü olan senin dışında gelişen ve sevgisine müdahale edemeyecek kadar birilerinin seni sevmesidir.
en güzel yanı yoktur ama edinilen tecrübeler vardır ve illa ki bi sonucu.
bide ben sende butun asklarimi temize cektim sürekli bi yalan...