güzellik.

kasabanın taşlı yolundan sağa saptığımızda, beş kilometerelik yol boyunca bir panayır gibi göğsünü sere serpe uzanmış burçak tarlalarının arasından geçerken, ağustos sıcağına ismini veren güneşin alevi, yanık omuzlarımızda geziyordu. üstten iki düğmesini bir önceki akşam meyhane kavgasında şehit verdiğim gömleğimin boynu bükük cepliğinden silahlı kuvvetler sigaramı çıkardım. sigaranın buruşuk ucuna tuttuğum çakmağın ateşi, görücüye çıkmış gelin adayı gibi taptaze ve kırmızıydı. beş dakikalık ağır aksak ilerleyen kamyonet yolculuğunun akabinde, sararmış otların ortasında bir çeşme gördüm. çeşmenin başında bir kadın. üstünde envai çeşit çiçek basmalı kadife elbisesi, başında yazması, bileğinde parlak altın bileziği. üç saniye bilemedin beş saniye, aklıma takılı kalan bir fotoğraf gibi süzüldü o kadın. sağ ayağını afilice öne atmış, lastik tabanlı ayakkabısının kenarına perçem perçem süsler dolanmış. yaşı en fazla 20. taze gelin, hadi olmadı taze gelin adayı. sol omzuyla destek aldığı çeşmenin mermerinden usulca suyunu dolduruyor. ağustos sıcağında çatlamış dudaklarımın arasından nikotin buğularını aktarırken yanık ciğerime, karşımda yazmalı, kadifeli kadın çeşmeden gürül gürül akan suyu kabına dolduruyor.


güzellik nedir? hep sorarım kendime. veya daha başka bir tariften yola çıkıp o her zamanki çıkmaz sokağa beraber yol alalım. bir kadını gördüğünüzde size güzel hissini yaşatan şey nedir? ben buna endam diyorum. çeşmedeki kadının, ayak bileğinden saçının teline uzanan, asaleti gizliliğinden güç alan bir endam. nalına, mıhına vura vura adamın ciğerinin köküne işlenen bir rahiya adeta. bütün o basmalı, yazmalı saklanmışlığın içinde çeşmenin basamağına dayalı durup dosta, düşmana meydan okuyan ayak bileğindeki o narinlik. çeşmeye yaslanan omzunun çıkıklığından dem vurup diğer elinin bileğine güç veren o ayakta kalmışlık. hiç yüzünü görmeden, sesini duymadan, kokusunu genzine çekmeden yüzlerce metre uzaktan saniyeler içerisinde sana ulaşabilen bir güzellik.