karşıma o kadar iyi insanlar çıkıyor ki bazen, onların bu dünyadan olmadığına inanıyorum.
nedenini bilmiyorum ama uzun sessizliklerim var.  sürekli içimde kurduğum cümleler var uzun uzun, yüzüne söyleyemediğim.


kaçınmak. bakmamak. bakışmamak. konuşmamak.
aslında içten içe, gizlice, kimseye belli etmeden onu okurken, onu takip ederken, onunla ilgilenirken, dışarıdan bakıldığında onunla alakadar olmamak.

duygularını saklamak. hep yaptığımız şey değil mi? kendini saklamak. kapıların arkasıdan her boşluğunda onunla ilgili bilgileri toplarken biri ne yaptığınızı sorduğunda "hiiiç, havadan, sudan", diye geçiştirmek. neden bu takıntılar? neden insan bu kadar kolay bir şeylere saplanır, bağlanır? ama gel gör ki başını eğmeden, gözlerini kaçırmadan, iş açıklamaya gelince yalanların arkasına saklanır, gizler gerçeklerini.



direniyorum
karşı  koyuyorum
belki yine kendime zarar veriyorum.
 bazen yapıp yapmamaya karar veremediğiniz durumlar olur ya, vakit o kadar daralmıştır ki artık seçim hakkınız kalmamıstır.
o kadar çaresizim ki kimseden yarrdım isteyemiyorum.
çıkış yolumu bulamıyorum
her yer ateş içindeyken öylece durup seyrediyorum işte...